Z czasów przed maturą | styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj 2017

Po prawie pół roku od ostatniego razu, kiedy odzywałam się tutaj, ciężko z powrotem zebrać się w sobie i napisać coś sensownego. Absolutnie nie mam zamiaru tłumaczyć się dlaczego nie było postów, ani kajać się i czekać na wybaczenie, bo szczerze? Według mnie nie mam za co przepraszać. Blog jest miłym dodatkiem do mojego życia, a nie najważniejszym obowiązkiem jaki mam, choć czasami wymaga samodyscypliny, nadal pozostaje tylko dodatkiem. 

Ostatnie miesiące były dla mnie wyczerpujące. Dosłownie. Zawsze myślałam, że wszyscy przesadzają, kiedy mówią o klasie maturalnej i o tym jak jest ciężko. Teraz potwierdzam ich słowa, a nawet więcej! Powiem, że jest ciężej. Chociaż właśnie mijają dwa tygodnie od mojej ostatniej matury, ja nadal czuję się zmęczona i mam wrażenie, że minie jeszcze trochę za nim będę mogła szczerze powiedzieć, że jestem wypoczęta. 

Ale mimo tego, że mam wrażenie, że ostatnie pół roku żyłam praktycznie tylko nauką i przedmaturalnym stresem, to jednocześnie był to chyba najbardziej owocny rok w mojej szkolnej karierze, a decyzje dotyczące mojej edukacji, które przez ten czas podejmowałam były jednymi z najlepszych. Nie zliczę chwil, w których myślałam sobie, że jestem tak ogromnie wdzięczna za historię sztuki i zajęcia z tego przedmiotu (przez które, nawiasem mówiąc, byłam tak zmęczona). Pewnie sobie myślicie, że jestem jakaś nienormalna, ale dla mnie nauka z tego przedmiotu była ogromnym krokiem do przodu. Od początku gimnazjum zastanawiałam się czy jestem humanistką, czy jednak nie i co to w ogóle oznacza; z jakich przedmiotów jestem dobra i czy kiedyś trafi się taki, który naprawdę polubię. Teraz jestem wdzięczna za moje dwóje i jedynki z matematyki w pierwszej i drugiej klasie liceum (na koniec klasy maturalnej wywalczyłam jednak zasłużoną tróję!), bo otworzyły mi oczy, że matematyka nie idzie mi nie dlatego, że się z niej nie uczę (tak myślałam w gimnazjum), ale dlatego że to po prostu nie dla mnie. Serio. Nigdy nie wierzyłam, że to powiem, ale naprawdę jestem wdzięczna za dwóje, o które musiałam walczyć jak o szóstki. Dobrze jest nie być dobrym we wszystkim. Nikt, absolutnie nikt, nie musi być dobry we wszystkim. I dobrze jest, zdawać sobie z tego sprawę, bo dzięki temu wiemy, że są inne rzeczy, w których jesteśmy mistrzami... a przynajmniej mamy szansę nimi zostać. Ja na swój ukochany przedmiot trafiłam dopiero w trzeciej klasie liceum i chcę robić wszystko, aby jak najbliżej tego mistrzostwa być, jeśli to naprawdę moja droga. 

I nie chodzi o to, że uważam że historia sztuki jest taka cudowna i dla każdego - nie! Jest tak samo cudowna jak biologia, fizyka, geografia czy matematyka, ale tylko jeśli to dziedzina dla ciebie. Powiem Wam, że gdyby nie historia sztuki, nie przejmowałabym się moimi wynikami z matury ("Ile się nauczyłam przez trzy lata, tyle nauczyłam. Nie przerobię trzech lat w ciągu dwóch tygodni!"), trzęsłam portkami i uczyłam się ile wlezie, tylko dlatego że mi zależało i czerpałam radość z nauki, a jak najwyższy wynik chciałam mieć dla siebie, żebym mogła być z siebie dumna i trzydziestego czerwca powiedzieć, że było warto wstawać w każdą sobotę o 5.45, a przez jakiś czas także w niedziele oraz zużyć trzy ogromne zeszyty, tonę kolorowych tuszów do drukarki, oślepnąć jeszcze bardziej, przytyć jeszcze bardziej i stracić połowę włosów. Reszty moich poświęceń nie będę wymieniać, bo może ktoś uzna że matura nie jest warta takich strat (ponieważ nie wypada mi tutaj używać emotek, musicie sobie wyobrazić mnie potwierdzającą ironię poprzez puszczenie oczka). Mam nadzieję, że jest. I że trzydziestego czerwca nadal będę tak twierdzić. A tak serio, to nie było tak źle. Chyba przez całe życie nie nauczyłam się tyle, co przez ostatnie miesiące, a czasem warto robić coś, żeby być z siebie po prostu dumnym, nawet jeśli po ludzku "się nie opłaca". Może i ta matura nie jest taka ważna, może i za dwa lata nie będę pamiętać wyników, ale za to jaka dumna z siebie jestem.

Miał być post ze zdjęciami, a w końcu wyszło dużo tekstu, który pewnie część z Was ominęła. A szkoda, bo w moim mniemaniu całkiem mądre rzeczy napisałam (po raz kolejny puszczam oczko). 

Zapraszam na małą dawkę zdjęć oraz filmik z czasów przed maturą.