„Love, Rosie” | Cecelia Ahern

„Love, Rosie” to książka którą na swojej liście życzeń mam dosyć długo, nie mogłam doczekać aż ją przeczytam. Byłam ciekawa formy, w jakiej została napisana.

Historia jest głównie o Alexie i Rosie, dwójce przyjaciół z dzieciństwa, którzy na swojej drodze spotykają wiele przeciwności. Tak właściwie to powinnam napisać, że to Rosie spotykają przeciwności, ale skutki dotykają również chłopaka.

Pomysł na fabułę nie jest zbyt ciekawy – przyjaźń z dzieciństwa, trochę kłopotów. Jeszcze zanim zaczniemy czytać można łatwo przewidzieć jak to się skończy. Więc dlaczego tak bardzo nie mogłam doczekać się aż poznam historię Rosie i Alexa? To wszystko dzięki formie w jakiej jest przedstawiona. „Love, Rosie”, czy też w erze przed-filmowej „Na końcu tęczy” Ceceli Ahern, jest zbiorem listów, wiadomości, SMS-ów wymienianych pomiędzy bohaterami książki przez blisko pięćdziesiąt lat.

Ten pomysł zapowiadał się całkiem fajnie i rzeczywiście nie wyszedł najgorzej, ale… No właśnie, gdyby tylko książka była jakąś połowę krótsza. Naprawdę, jest niewiele książek napisanych w ten sposób, ale ciężko było mi się połapać o chodzi, nie zawsze wiedziałam co się dzieje. Niektóre listy były wymieniane w przeciągu miesiąca, a za chwilę czytaliśmy list, który został napisany dwa lata później.

Lepiej by to wyszło, gdyby to były głównie listy i wiadomości, ale przeplatane normalnymi opisami, dialogami itp. O niektórych wydarzeniach naprawdę wolałabym przeczytać w ten sposób, bo czasem ich opisy w listach były włożone tam jakby na siłę.

Jeśli chodzi o to, co mi się podobało, to zdecydowanie dobry pomysł na przedstawienie historii, ale tak jak wspomniałam wyżej, mógłby być zrealizowany trochę inaczej. Poza tym uwielbiam Alexa i Rosie, ich poczucie humoru. Już na pierwszej stronie tak się uśmiałam, że od razu poprawił mi się humor po „Mrocznych umysłach” (recenzja) i prawie zażegnałam depresję po-książkową. Uwielbiam listy czy wiadomości, które wysyłają dzieci – czy to Alex i Rosie, czy Toby, Katie, Josh, Tedy. W książce możemy znaleźć wiele zabawnych momentów (nie tylko na pierwszych kilu stronach, ale później również), ale także tych wzruszających.

I wreszcie największy plus tej lektury. Przedstawia ona każdy wymiar życia, każdy jego moment, od narodzin aż do śmierci (co nie jest równoznaczne z początkiem i końcem książki, żebyście sobie nie myśleli). Pokazuje jak szybko leci czas i jak łatwo go zmarnować, jak z wiekiem zmienia się lub nie, nasze podejście do niektórych spraw. Chociaż nie spodziewałam się, że po „Love, Rosie” najdą mnie jakiekolwiek refleksje, to jak widać bardzo się myliłam. Końcowe rozdziały książki są bardzo melancholijne, choć jednak bywają zabawne, zdecydowanie nakłaniają do refleksji. I, błagam, żebym tak jak Rosie nie utrudniała sobie tak bardzo życia. Serio, nie znam nikogo innego, kto tak bardzo potrafiłby utrudnić sobie życie na własne życzenie. Oby moje było mniej skomplikowane.

I tym życzeniem, zakończmy tą beznadziejną, przydługą i chaotyczną pseudorecenzję.