Film: Kosogłos cz.1

Jak przystało na fankę „Igrzysk Śmierci” byłam w kinie na „Kosogłosie”. O wrażeniach z filmu później, najpierw o przygotowaniach do niego. Po pierwsze obejrzałam poprzednie filmy. Miałam jeszcze po raz kolejny przeczytać „Kosogłosa”, aby móc dokładnie porównać sobie książkę i film, ale niestety zorientowałam się za późno i nie zdążyłam. 

Na seans oczywiście założyłam moją broszkę z kosogłosem. Generalnie nie noszę jej na co dzień  przy ubraniach, tylko mam ją przypiętą do piórnika, ale tego dnia nie wybaczyłabym sobie, gdybym jej nie założyła. 

W tym roku postanowiłam nie oglądać zwiastunów, zdjęć ani nawet słuchać piosenek z filmu. I szczerze mówiąc, lepiej mi się go oglądało, gdy nie widziałam wcześniej materiałów filmowych. 

Tak jak „W pierścieniu (tudzież kręgu :P) ognia” było tak zrobione, jakby wyświetlali z mojej wyobraźni wprost na ekran, tak „Kosogłos” trochę mnie zawiódł. Przede wszystkim Trzynastka. Wyobrażałam się sterylne, białe korytarze pod ziemią. A w filmie brąz i drewno. A ubrania ludzi? Miały być dokładnie takie same, wszystkich bez wyjątku. Ach, no tak… to nie wyglądałoby dobrze na ekranie. Poza tym Effie, z tego co pamiętam jak ostatnio czytałam książkę, to nie sądzę, żeby znalazł się ktoś, kto pozwolił by jej chodzić tak ubranej. Proszę was, wszyscy mieli być równi! Trzynastka to w książce pewnego rodzaju utopia, w filmie tego nie widać. Ciekawe jak wytłumaczą, to co się stanie z panią prezydent? 

Kolejny minus, wytykany od czasu wybrania obsady do poprzedniej części. Annie. Cóż, filmowcy zniszczyli to, co tak pięknie zbudowała autorka książki. 

I nadszedł czas na kolejną wadę, która kłuje mnie w oczy od pierwszej części. Żałosny trójkącik miłosny. Owszem, w książce też jest. Ale zaznaczony minimalnie, nie zwraca na siebie uwagi, jest tłem, tak jak powinno być. A w filmie? Masakra, właściwie tylko na tym się skupiasz. Robią z tego pewnego rodzaju „Zmierzch”. Niedługo zaczną powstawać (o ile już nie zaczęły) team Peeta i team Gale. Mam ochotę się popłakać. I to nie ze wzruszenia. 

I coś na co czekałam w filmie. Scena nakręcania propagit (?) z Katniss, Finnickiem i Haymitchem. To co mówili, a właściwie tylko Finnick, zostało skrócone i okaleczone. A Haymitch? Gdzie jego historia? Wszystko to, za co lubię tę postać najbardziej? Wyjaśnienie tego, dlaczego jest taki, jaki jest? 

Mam nadzieję, że wszystkie te błędy i niedociągnięcia poprawią w drugiej części „Kosogłosa”.

Ale żeby nie było tak smutno i źle, to kilka dobrych rzeczy. Przede wszystkim coś, o czym nie trzeba pisać. Wspaniali aktorzy. Jennifer Lawrence, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Donald Sutherland, Sam Claflin, Jena Malone.

Piosenka, którą śpiewa Jennifer „Drzewo wisielców”. Nigdy nie wyobrażałam jej sobie jako piosenki z muzyką, być może dlatego, że nie znam się na tym. Ale w filmie jest zachwycająca. Do dziś mam ją w głowie i żadna inna nie chce jej wyprzeć.

I mój ukochany moment. Mam  trzy w całej trylogii, które jak tylko mowa o ulubionym fragmencie, od razu pojawiają się w mojej głowie. Pierwszy, gdy Katniss wypuszcza strzałę w pole siłowe areny. Drugi w „Kosogłosie”, gdy podczas narady z Finnickiem krzyczą „76. Głodowe Igrzyska….” Oraz ostatni „Jeśli my spłoniemy. Ty spłoniesz razem z nami”. Ten moment jest pokazany w filmie tak jak, ma być. Z mocą i siłą, by poruszyć tłum. Najmocniejszy moment w filmie.

Patrząc ilościowo wad wszyło więcej niż tych dobrych stron, ale to nie zmienia faktu, że jestem zachwycona filmem i z niecierpliwością czekam rok, na następny. I nie żałuję, że czekałam do tego listopada, który właśnie minął.

Jeśli jeszcze ktoś nie widział „Kosogłosa” to zdecydowanie polecam!

A jakie są wsze odczucia, co do filmu?