„Baśniarz” | Antonia Michaelis

„Baśniarz” Antoni Michaelis. Czyli książka która dręczy mnie odkąd dowiedziałam się o jej istnieniu. Byłam bliska jej kupienia przynajmniej pięć razy, ale zawsze ją odkładałam, bo miałam wątpliwości. Aż w grudniu stwierdziłam, że dosyć tego. Dobra czy nie, kupuję! 

Później dręczyła mnie w trakcie czytania. A teraz dręczenie objawia się niemożnością napisania recenzji, mimo że zdjęcia czekają sobie w folderze kilka dni, a książka przeczytana jeszcze dawniej. Bo nie wiem co mam napisać. Bo nie wiem co o niej myśleć. Bo nie wiem czy polecić jej czytanie innym czy nie. Bo nie wiem jakim cudem ta historia wywołała taki zamęt w mojej głowie. Bo nie wiem, bo nie wiem, bo nie wiem…. 

Muszę chyba na chwilę wstrzymać opisywanie swoich odczuć, przystopować serce i dać czas na wypowiedzenie się rozumowi, aby napisać coś, czego najbardziej nie lubię czyli „krótko o fabule”. Historia wydawałaby się zwykła i nijaka. Ot, jest sobie dziewczyna. Ale jakby to było bez płci przeciwnej (i według mnie głównego bohatera, bo bez niego książka niewątpliwie nie miałaby sensu), więc oczywiście pojawia się i chłopak. Cóż, jakieś 90% lektur dla nastolatków można by opisać w ten sposób. Ale Abel jest jedyny w swoim rodzaju, a właściwie talent jakiś posiada, jest jedyny w swoim rodzaju. Umiejętność opowiadania baśni swojej siostrze. Po prostu. Tylko tyle. Lecz ta baśń jest wyjątkowa, bo w magiczny sposób łączy się z rzeczywistością. Kto wie jak to się skończy? 

Powieść smutna, ale jednocześnie pełna nadziei i miłości. Na początku czytało mi się ją wolno i traktowałam ją raczej z dystansem. Lecz później moje myśli zmieniły się w tornado, którego nie mogłam opanować jeszcze jakiś czas po zakończeniu. Byłam tak zaskoczona obrotem spraw, rozwiązaniem całej historii, chociaż w głowie miałam kilka całkiem niezłych i w moim mniemaniu nieszablonowych scenariuszy dalszych wydarzeń, to i tak nie wymyśliłam prawdziwego zakończenia. A ono złamało mi serce. Mimo, że nie do końca zgadzam się z pewnymi motywami i w kilku sprawach nie postępowałabym tak jak główni bohaterowie, to moje serce i tak zostało złamane. Dokładnie na pół. 

Więc teraz szukam na nie leku, obecnie testuję „Szaleństwo modlitwy”, jak nie pomoże to sięgnę po sprawdzone „Bóg nigdy nie mruga” - idealne lekarstwo po „Gwiazd naszych wina”, może i tu się sprawdzi.