„Wróć, jeśli pamiętasz” | Gayle Forman

„Wróć, jeśli pamiętasz” Gayle Forman wzbudziło we mnie jeszcze więcej emocji niż poprzednia część (recenzja). Powiedziałabym nawet, że moje serce szalało tak jak przy „Baśniarzu” (tu recenzja), choć w inny sposób. 

Historia zawarta w tej części, jak nie trudno się domyślić, opowiada dalsze losy Mii i Adama. Jeśli powiem, że po tym gdy Mia wybudziła się ze śpiączki ich życie się zmieniło, aż w końcu stracili ze sobą kontakt, to chyba nie będzie spojler, bo możemy przeczytać to na odwrocie książki. <jeśli, ktoś nie chciał tego wiedzieć, przepraszam> I właściwie to tyle co mogę powiedzieć o fabule, żeby zostało wam coś do czytania. 

Książka jest napisana w podobny sposób, co poprzednia część. Mamy trochę teraźniejszości i trochę wspomnień. Ale zmienia się narrator, bo jest nim Adam. Szczerze? Bardziej podobał mi się ten sposób narracji, chociaż momentami miałam go dosyć, bo książka napisana jest (tak jak poprzednia) dość naturalnie, więc pojawiają się wyrażenia potoczne, ale błagam was, „muza”?! Nienawidzę tego słowa, prawie tak bardzo, jak określenia „fajny”. To jedyny minus stylu, w którym ta książka została napisana, poza  tym bardzo mi on odpowiada, bo szybko i łatwo się czyta, potoczność niektórych sformułowań sprawia, że postacie są naturalniejsze i realniejsze. 

We wstępie napisałam, że podczas czytania moje serce szalało tak, jak przy „Baśniarzu”, ale w inny sposób. Tam, moje serce zostało złamane i poszarpane na małe kawałeczki. A „Wróć, jeśli pamiętasz” łamie serce, ale jednocześnie wlewa w nie tyle ciepła, że zespaja się ono z powrotem. O ile „Zostań, jeśli kochasz” wzbudzało we mnie trochę emocji, o tyle druga część robiła to tysiąc razy bardziej. Do tego stopnia, że cieszę się, że nie ma następnej części, bo nie wiem czy wytrwałabym czytanie jej. 

Ta części jest inna od poprzedniej, ponieważ bohaterowie są starsi, mają za sobą trudne doświadczenia, głownie z okresu po wypadku, więc momentami trudno się ją czyta. Ale to nie jest trud w negatywnym sensie, lecz jak najbardziej w pozytywnym. Nie wiem, czy potrafię wytłumaczyć o co mi chodzi, ale lubię tego typu trudne chwile w książkach. 

Nie mam pojęcia, jak zakończyć tę recenzję, bo powiedziałam już chyba wszystko to, co chciałam powiedzieć. Muszę to jakoś podsumować, chociaż mam wrażenie, że to co napisałam jest tylko podsumowaniem. Podsumowanie podsumowania? Ciekawe… Ogólnie, o ile „Zostań, jeśli kochasz” polecałam na polepszenie wieczoru, tak tę polecam na złamanie serca w pozytywnym sensie. Jeśli szukacie czegoś, co wyzwoli z was emocje, „Wróć, jeśli pamiętasz” jest idealne.

PS. Z chęcią posłuchałabym „Strat w ludziach”, o których w tej historii jest mnóstwo razy wspomniane. Szkoda, że taka płyta nie istnieje. Autorka powinna pomyśleć, aby taką dołączyć do książki. Na pewno zbiłaby fortunę i jeszcze bardziej zadowoliła czytelników.