„Wyspa na prerii” | Wojciech Cejrowski

„Wyspa na prerii” Wojciecha Cejrowskiego, czyli opowieść o nim samym odnajdującym się na prerii.

Szczerze? Książka życia. Na równi z felietonami Reginy Brett.

A dokładniej mówiąc. Wojciech Cejrowski, podróżnik znany przede wszystkim z tego, że chodzi boso, zabiera nas ze sobą do Arizony, w miejsce do którego jak sam zauważa, można dojechać zbaczając, zbaczając, zbaczając i jeszcze raz zbaczając z drogi, do czasu aż mapa się skończy. Opowiada jak wyglądały początki życia jak z westernu, zabawne historie, które przydarzyły się jemu lub mieszkańcom miasteczka.

Książka zachwyca swoją idealną nieidealnością. Zewnętrzną i wewnętrzną. Wydanie jest tak piękne! Nigdy nie widziałam ładniejszej książki. Może nie chodzi mi tu o okładkę, bo widziałam ładniejsze, ale jest to pierwsza tak piękna książka, która stanowi całość. W środku znajdziemy mnóstwo zdjęć, papier jest stylizowany na ten stary i lekko pożółkły. Tu nawet kod kreskowy wpasowuje się w klimat i można się nim zachwycić.

Jeśli chodzi o to wyżej wspomniane wnętrze, to jest chyba jeszcze lepsze niż samo wydanie. Jeśli lubicie humor i ogólnie osobę Wojciecha Cejrowskiego, zakochacie się w tej książce, równie mocno jak ja. Autor jest szczery i prostolinijny, wielokrotnie opowiada historie, które niejeden ukrywałby jak tylko się da, a on mówi o nich otwarcie i szczerze. Nie wybiela siebie, jak również i innych. Poza tym w swoich słowach, świetnie oddaje atmosferę prerii – podczas czytania wielokrotnie czułam wiatr, piasek w ustach czy słyszałam termita żyjącego w niebieskim krześle.

Książka jest taka, jakiej spodziewałam się po Wojciechu Cejrowskim, a on wydaje mi się taki, jak myślałam że jest. Idealna w każdym calu, i z zewnątrz i wewnątrz. 

PS. Jeśli zdarzyło Wam już się czytać książkę WC, a nie spodobała się Wam - nie zrażajcie się. Przed "Wyspą na prerii", moja siostra robiła dwa podejścia do jego książek (nieudane), a ta podobała jej się równie bardzo jak mnie.