„Girl online” i „Girl online w trasie”| Zoe Sugg

Nie wiem czy w internetowym świecie istnieje osoba, która nie słyszała choć słowa o Zoelli czy jej książce „Girl online”. Od czasu premiery pierwszej części przygód Penny, chciałam się z nimi zapoznać, ale po recenzjach, które mówiły „dobra, ale typowa książka dla nastolatek” uznałam że wyrosłam z powieści przeznaczonych dla trzynastolatek. I nie chcę tu nikogo obrazić, po prostu tak jest, że pewien rodzaj lektur podoba tylko w danym wieku. Dlatego zrezygnowałam z czytania „Girl online” od razu. Lecz ciągle miałam ochotę się z nią zapoznać i dowiedzieć jak jedna z najbardziej znanych blogerek poradziła sobie z pisaniem powieści. Niedawno nadarzyła mi się idealna okazja do tego, ponieważ wydawnictwo Insignis zorganizowało konkurs na Instagramie, gdzie wygrałam „Girl online w trasie”.

Pierwszą część pochłonęłam szybciutko. Tak jak się spodziewałam fabuła nie jest zbyt skomplikowana. Penny jest blogerką, która zebrała liczne grono czytelników, lecz mimo to nie podaje swojej tożsamości i pozostaje anonimowa. Jednak nadchodzi zmiana, bo rodzina dziewczyny udaje się w służbową podróż do Nowego Jorku. Tam Penny poznaje pewnego muzyka. 

Książkę czytało mi się naprawdę dobrze, wciągnęłam się w akcję, byłam ciekawa co wydarzy się dalej. Historia została opowiedziana bardzo prostym językiem, przeplatana jest smsami i postami z bloga głównej bohaterki. Jednak nadal jest to lektura w sam raz na wakacje czy oderwanie się od trudnych tematów, można przy niej odpocząć i oczyścić myśli. Poza tym większość akcji toczy się w czasie Świąt Bożego Narodzenia, więc wybrałam idealny moment na czytanie jej.

Jeśli zaś chodzi o drugą część, to niewiele można powiedzieć bez spojlerów do pierwszej części, choć już po samym podtytule „w trasie”, można domyśleć się jak potoczy się historia. Za to jeśli chodzi o to, jak oceniam drugą część, to również przyjemnie mi się ją czytało. Jednak pojawiło się więcej rozmyślań o życiu, a zakończenie podobało mi się bardziej niż w pierwszej części.

Powieść ma wiele zalet i jest przyjemną lekturą, jednak to typowa książka dla dziewczyn w wieku 12-14 lat. Postacie nie są aż tak wyraźne jak to powinno być, złe cechy są raczej podane na tacy i nie aż tak „ostro” przedstawione jak bym się tego spodziewała. Mimo wszystko cieszę się, że przeczytałam tę historię, ponieważ odpoczęłam przy niej po ciężkich dla mnie tygodniach, a czasem miło jest przeczytać coś prostego, przyjemnego i niewymagającego myślenia. 

Na obecną chwilę, książka otrzymuje od mnie cztery gwiazdki:

PS. Postanowiłam wprowadzić na bloga oceny w skali od 1 do 10, myślę że wtedy moje odczucia do książki, są bardziej wyraźne, bo średnia książka to dla mnie 7 gwiazdek, ale i historia oceniona na 4 również jest średnia, a tak dzięki skali ocen do razu wiadomo, jak bardzo średnia czy dobra (lub zła) jest

 książka.